sábado, 7 de enero de 2012

E por amor de mar fun un navío...


E por amor de mar fun o navío
que fondea ao solpor en terra incógnita.
Por amor doutros ceus burlei a lei,
fun polisón que soña nas adegas
para o incendio do sol novas ribeiras.
Por amor das tormentas fun o mar
a serea, o naufraxio, os afogados.
Na calma chicha cavei un remuíño
(espirais de paixón, agua que arde).
Por saudades de amor busquei a noite
na pupila do kraken e o silencio
das fosas abisais. Engolín morte.
Pero ordéname o mar: aínda navego.

Pilar Pallarés, Leopardo son.

martes, 15 de noviembre de 2011

No tren...


Pensei que estarías alí, que decidirías deixar de facer iso tan importante que estabas facendo para verme tan só uns minutos. O día non estaba a ser o mellor da miña vida, supoño que é o que ten cumprir un ano máis. O frío entraba por todos os recunchos daquela pequena estación, e a xente, nesa tarde de inverno, decidiu non para de falar e falar. Alí estaba eu, desexando un chocolate fervendo que quentase cada parte do meu corpo como ese abrazo teu que non chegaba. Ao fondo xa se ve a luz do tren. A xente prepárase correndo para coller os mellores sitios como se o tren se fose a olvidar de parar. No fondo, miro unha vez máis para ese lugar por onde deberías aparecer, mais que non apareces. Decidiches non sorprenderme con esa visita que ti pensabas que eu non esperaba mais que levaba todo o día agardando. Xa case todo o mundo subiu, agora xa me toca. Collo aire e me dispoño a subir ao tren. Alí, a xente xa está rematando de colocar a súa equipaxe para sentarse nos seus asentos. Encontro un asento libre, cousa que me sorprende, e decido sentarme. Collo o libro que me acompañará durante algo máis de media hora e o tren xa cerra a súas portas. Como cada vez que o tren sae da estación, miro pola fiestra para intentar descubrir entre tanta escuridade unha cidade esquecida. Entón, apareces, correndo polo anden, e sabendo que non o conseguirás. Sorrío, mírasme e pouco a pouco desapareces nesa tarde en que a miña vida suma un ano máis...

lunes, 7 de noviembre de 2011

De fadas e princesas...


Sempre pensei que as fadas e as princesas tiñan que existir. Elas son as que nos axudan a vivir nun mundo cheo de soños.
Hoxe, alégrome de encontrarte de novo...

jueves, 27 de octubre de 2011

23...


SEMPRE ME GUSTOU CUMPRIR ANOS. Eu non me sinto vella cada vez que un ano máis aparece na miña vida. Non sinto nada diferente na miña pel nin que o meu cabelo se torne branco. Tampouco sinto que a vida se me esgote nin penso en si me quedan moitos ou poucos anos por vivir. Cada vez que cumpro un novo ano, penso en todo o que pasou nese ano, en todo o novo que aprendín, na xente que coñecín, nos bos momentos e, tamén, nos non tan bos e os engado a miña vida coma se de pequenos tesouros se tratase. Tesouros novos e vellos. Tesouros que quedarán para sempre.

Cada ano que pasa é un ano de vida, de experiencia, de sabedoría. Cada ano que pasa é un novo reto, unha nova aventura que hai que afrontar con ledicia e ilusión. Cada ano que pasa é un instante de felicidade.

HOXE UN ANO MÁIS APARECE NA MIÑA VIDA, HOXE DÍGOLLES:

BENVIDOS, 23!!

domingo, 23 de octubre de 2011

.


E, por fin, CHOVE...

domingo, 16 de octubre de 2011

Chuvia


Sempre me gustou que as cousas acontezan cando corresponde: que as vacacións sexan no verán, que durante o curso toque traballar, que os sábados sexan días de festa, que os domingos se reúna a familia, que chova no inverno e que faga bo tempo durante o verán. O pasado xoves fun ao cine, esta vez tocou Larry Crowne e alí estiven durante hora e media con Julia Roberts e con Tom Hanks. Durante a película houbo unha escena na que Julia está dentro do seu coche e chove, e chove, e chove, e as pingadas estoupan fortemente sobre os cristais do coche mentres ela mira con tristeza. Foi nese preciso instante cando a nostalxia dunha chuvia incesante apareceu sobre min. Estamos a mediados de outubro e non entendo que non se mollen as rúas dende hai semanas, que as follas caídas das árbores compartan espazo co sol abrasante do día, que en lugar de botas continuemos coas sandalias, que a roupa de verán siga nos nosos armarios e nós desfrutemos dela máis que nos meses de xullo ou agosto. Non entendo que é o que está a pasar, non é o que corresponde e repito que a min sempre me gustou que as cousas acontezan cando corresponde. Xa non é tempo de verán, xa estamos en outono, xa quero poñer abrigos e botas de cores castaños e ocres, xa quero estrear o meu novo paraugas e xa teño ganas de que unha bonita bufanda abrace o meu pescozo. Canto teño que esperar?

domingo, 9 de octubre de 2011

Cambados





Dende sempre souben que era unha vila con encanto. Onte, tras moitos anos visitei un dos miles de lugares fermosos de Galiza, onte estiven en Cambados e non precisamente por un acontecemento feliz. A pesar diso, tiven uns poucos minutos para repasar o que recordaba de tempo atrás, situaba as cousas que visitei na vez anterior para poder recorrelas e fixalas na memoria. É, sen dúbida unha cidade de pedra que quizais recorde un pouco aos nosos antepasados. Os camiños, as prazas, as fontes... pequenos tesouros que semellan esconder unha historia detrás. Vila mariñeira, lugar natal do poeta da raza, capital do Albariño, que máis se lle pode pedir? Sen dúbida, quedei atrapada polo seu encanto. Espero non tardar en volver, iso si, esta vez, con máis tempo!