lunes, 27 de septiembre de 2010

Ana Kiro


Fuches o meu soño feito realidade. E así é como te recordarei. Nunca olvidarei o ben que me trataches sempre, as nosas conversas telefónicas, as túas palabras sempre tan sinceras, os teus consellos, o teu sorriso, eses ollos tan bonitos e tan brillantes que inspiran tanta confianza, mais sobre todo, nunca olvidarei o teu cariño, pois é o mellor regalo que me fixeches. Grazas de corazón por todos estos anos, por cumplir ese soño tan desexado. Quérote moitísimo, e sábelo. E non só iso, admírote e apréciote. Sempre e por sempre, PROMÉTOO, estarás no meu corazón. Descansa Ana...

viernes, 10 de septiembre de 2010

De campamento...


Parecía dificil. Era la primera vez que me enfrentaba a un campamento urbano. Había niños de todas las edades, voluntarios y monitores. El miedo a esta nueva experiencia se mezclaba con mis ganas de empezar y pronto todo fue muy fácil. Recuerdo los juegos, las manualidades, las risas, las bromas, los gritos, los bailes... Cada niño tenía algo especial que pronto llegó a mi corazón y cada día que pasaba más me gustaba verlos y reírme a su lado. Con ellos no existen tristezas, todo es alegría. Lo cierto es que agotaban muchísmo pero todo se compensaba al pasarlo tan bien. La ayuda de las monitoras y los voluntarios fue muy importante, siempre dispuestos a todo, sobre todo si de alguna broma se trataba. Y a los niños acabas cogiéndoles tanto cariño como ellos a ti, es maravilloso cuando te llenan de besos o te dicen alguna que otra tontería que te saca esa sonrrisa que tanto tiempo llevabas esperando. Ahora todo se ha terminado, al menos por este año y sin nunguna duda he de decir que ha merecido la pena. Repetiría hoy mismo. Del campamento me llevo buenos amigos y muy buenos recuerdos que nunca olvidaré. Solo me queda decir: hasta el próximo año...