martes, 15 de noviembre de 2011

No tren...


Pensei que estarías alí, que decidirías deixar de facer iso tan importante que estabas facendo para verme tan só uns minutos. O día non estaba a ser o mellor da miña vida, supoño que é o que ten cumprir un ano máis. O frío entraba por todos os recunchos daquela pequena estación, e a xente, nesa tarde de inverno, decidiu non para de falar e falar. Alí estaba eu, desexando un chocolate fervendo que quentase cada parte do meu corpo como ese abrazo teu que non chegaba. Ao fondo xa se ve a luz do tren. A xente prepárase correndo para coller os mellores sitios como se o tren se fose a olvidar de parar. No fondo, miro unha vez máis para ese lugar por onde deberías aparecer, mais que non apareces. Decidiches non sorprenderme con esa visita que ti pensabas que eu non esperaba mais que levaba todo o día agardando. Xa case todo o mundo subiu, agora xa me toca. Collo aire e me dispoño a subir ao tren. Alí, a xente xa está rematando de colocar a súa equipaxe para sentarse nos seus asentos. Encontro un asento libre, cousa que me sorprende, e decido sentarme. Collo o libro que me acompañará durante algo máis de media hora e o tren xa cerra a súas portas. Como cada vez que o tren sae da estación, miro pola fiestra para intentar descubrir entre tanta escuridade unha cidade esquecida. Entón, apareces, correndo polo anden, e sabendo que non o conseguirás. Sorrío, mírasme e pouco a pouco desapareces nesa tarde en que a miña vida suma un ano máis...

lunes, 7 de noviembre de 2011

De fadas e princesas...


Sempre pensei que as fadas e as princesas tiñan que existir. Elas son as que nos axudan a vivir nun mundo cheo de soños.
Hoxe, alégrome de encontrarte de novo...

jueves, 27 de octubre de 2011

23...


SEMPRE ME GUSTOU CUMPRIR ANOS. Eu non me sinto vella cada vez que un ano máis aparece na miña vida. Non sinto nada diferente na miña pel nin que o meu cabelo se torne branco. Tampouco sinto que a vida se me esgote nin penso en si me quedan moitos ou poucos anos por vivir. Cada vez que cumpro un novo ano, penso en todo o que pasou nese ano, en todo o novo que aprendín, na xente que coñecín, nos bos momentos e, tamén, nos non tan bos e os engado a miña vida coma se de pequenos tesouros se tratase. Tesouros novos e vellos. Tesouros que quedarán para sempre.

Cada ano que pasa é un ano de vida, de experiencia, de sabedoría. Cada ano que pasa é un novo reto, unha nova aventura que hai que afrontar con ledicia e ilusión. Cada ano que pasa é un instante de felicidade.

HOXE UN ANO MÁIS APARECE NA MIÑA VIDA, HOXE DÍGOLLES:

BENVIDOS, 23!!

domingo, 23 de octubre de 2011

.


E, por fin, CHOVE...

domingo, 16 de octubre de 2011

Chuvia


Sempre me gustou que as cousas acontezan cando corresponde: que as vacacións sexan no verán, que durante o curso toque traballar, que os sábados sexan días de festa, que os domingos se reúna a familia, que chova no inverno e que faga bo tempo durante o verán. O pasado xoves fun ao cine, esta vez tocou Larry Crowne e alí estiven durante hora e media con Julia Roberts e con Tom Hanks. Durante a película houbo unha escena na que Julia está dentro do seu coche e chove, e chove, e chove, e as pingadas estoupan fortemente sobre os cristais do coche mentres ela mira con tristeza. Foi nese preciso instante cando a nostalxia dunha chuvia incesante apareceu sobre min. Estamos a mediados de outubro e non entendo que non se mollen as rúas dende hai semanas, que as follas caídas das árbores compartan espazo co sol abrasante do día, que en lugar de botas continuemos coas sandalias, que a roupa de verán siga nos nosos armarios e nós desfrutemos dela máis que nos meses de xullo ou agosto. Non entendo que é o que está a pasar, non é o que corresponde e repito que a min sempre me gustou que as cousas acontezan cando corresponde. Xa non é tempo de verán, xa estamos en outono, xa quero poñer abrigos e botas de cores castaños e ocres, xa quero estrear o meu novo paraugas e xa teño ganas de que unha bonita bufanda abrace o meu pescozo. Canto teño que esperar?

domingo, 9 de octubre de 2011

Cambados





Dende sempre souben que era unha vila con encanto. Onte, tras moitos anos visitei un dos miles de lugares fermosos de Galiza, onte estiven en Cambados e non precisamente por un acontecemento feliz. A pesar diso, tiven uns poucos minutos para repasar o que recordaba de tempo atrás, situaba as cousas que visitei na vez anterior para poder recorrelas e fixalas na memoria. É, sen dúbida unha cidade de pedra que quizais recorde un pouco aos nosos antepasados. Os camiños, as prazas, as fontes... pequenos tesouros que semellan esconder unha historia detrás. Vila mariñeira, lugar natal do poeta da raza, capital do Albariño, que máis se lle pode pedir? Sen dúbida, quedei atrapada polo seu encanto. Espero non tardar en volver, iso si, esta vez, con máis tempo!

miércoles, 5 de octubre de 2011

Sandefjord

Sandefjord. Hai uns meses non sabía nin o que era, non sabía nin que existía e agora xa case é coma si o coñecese. Mais de 3000Km de distancia e case seis meses... Aínda recordo cando mo contaches: “Solicitei unha beca para marchar a Europa” dicías, “mais non creo que ma concedan” aclarabas sen aínda saber o que estaba por chegar. “Concedéronma” dixéchesme un día “e para un dos países máis caros de Europa: Noruega”.

Pronto comezamos a falar do frío, de como sería o cole, dos alumnos, da cidade, da familia, dunha viaxe programada... e así foi pasando o tempo e chegando o día, ese día para o que tan só quedan unhas horas. Este ano pasamos moito tempo xuntas, contámonos moitas cousas, vivimos moitos momentos e agora, aínda que só sexa por uns meses, aínda que sigamos falando, aínda que volvas por Nadal, non podo evitar que me entristeza o pensar que mañá sae ese avión que te leva tan lonxe. Será unha boa experiencia, aprenderás moitísimo, coñecerás a moita xente e xa verás como te vai moi ben mais pese a todo iso, botareite de menos.

Hoxe, dende aquí e con estas poucas palabras quero desexarte moita sorte nesta nova etapa da túa vida e que teñas boa viaxe. Vai coñecendo sitios e buscando cousas que se podo xa sabes que en breve irei a visitarte. Vive esa experiencia ao máximo e non olvides ser feliz, polo demais, todo irá ben. Un bico moi forte, Paula!


sábado, 1 de octubre de 2011

Día en Compostela...

Cando as portas do tren se abren e chego a esa estación un bonito sentimento recorre todo o meu interior. Onte pasei o día en Compostela e recordei momentos xa vividos anteriormente. A rúa Xeneral Pardiñas estaba a miña espera e alí camiñei durante un par de horas. As miñas tendas preferidas estaban agardándome. Que si, que son as mesmas que na Coruña, mais alí as vexo diferentes. Non máis bonitas nin máis feas, só diferentes. É nese momento cando me dou conta do moito que me gusta a roupa de inverno: as botas, os abrigos, as bufandas, os bolsos... Os ocres, marróns, negros e verdes destacan por todas as rúas e, de pronto, vexo, no fondo, a Alameda. Resulta apetecible un paseo por ese lugar nese día de calor, sentarse baixo as súas árbores e ver de lonxe a cidade. Esta vez non hai tempo, aínda quero visitar Maeloc, que coma sempre me conquistará coas súas delicadas e belas xoias. Cruzar a rúa do franco sempre é unha odisea debido á gran cantidade de turistas e peregrinos que queren chegar ao Obradoiro ou que buscan o mellor dos sitios para xantar. Cando por fin chego ao lugar de visita obrigada, hai algo que me chama moito a atención e é que a maioría da xente que hai dentro son todos homes. Nese instante penso: escolleron o lugar axeitado, acertarán, seguro. E tras pasar un bo anaco descubrindo as cousas novas e revisando as xa coñecidas chega a hora de marchar. Alguén me espera na praza Roxa para un xantar acompañado dun café dobre deses que nos quitan o sono. Aínda que o intentamos nin o MIR, nin as oposicións, nin as clases nos deixan durante uns minutos para disfrutar de nós, da cidade, do sol... Non sei se foi o esperado, mais non estivo mal. A chegada á academia indica un novo día de traballo. Para a semana que vén xa me toca expoñer un tema cheo de literatura, pintura, música e outras artes. De novo na estación chega a hora de marchar, mais xa non marcho coma antes pois sei que en tan só 7 días volverei a estar alí...


domingo, 25 de septiembre de 2011

O papagaio

Hoxe quero compartir con vós un recordo. Hoxe quero trasladarme no tempo a recordar un instante que xa nunca se repetirá. Un momento cheo da ilusión de dous nenos ante un novo xoguete: un papagaio. Lembro a ilusión con que foi feito, os paliños recollidos pola finca e o papel tirado dun vello xornal de noticias atrasadas. Lembro o entusiasmo posto para que funcionase e a subida polo camiño á parte máis alta para baixar correndo e que o papagaio voase atravesando o ceo. Primeiro intento... non funciona. Precisa menos peso, a buscar outros paliños. Segundo intento... Esta vez case o conseguimos, a corda ten que ser máis longa. Que vai, que vai!! Esta vez si. Nós cun enorme sorriso e ti cunha gran satisfacción. MIL GRAZAS por ese momento. Feliz 60 aniversario!!

sábado, 24 de septiembre de 2011

Un ano sen ti...


Cando penso en ti, aínda non podo crer que xa non esteas, que xa non vaiamos a vernos máis, que xa nunca volvamos a falar e que xa nunca nos vaiamos a abrazar. Cando penso en ti, recordo como nos coñecemos, o cariño que sempre me demostraches, as doces verbas que sempre me regalaches e os minutos que compartimos. Cando penso en ti, boto de menos tantas cousas...

Grazas por formar parte da miña vida durante tantos anos, grazas por ser tan especial e grazas por ensinarme a sorrir e a loitar...

viernes, 23 de septiembre de 2011

Comezamos!


É unha sensación entre habitual e pouco coñecida. Por fin unha das miñas cidades favoritas: Santiago de Compostela, mais tan só por unhas horas á semana. Onte subín ao tren co meu libro O retrato de Dorian Gray e durante todo o camiño fun pensando como sería, que pasaría, se coñecería a alguén, se me agobiaría moito... Era o meu primeiro día na academia de oposicións, un novo comezo, algo diferente a todo o anterior, algo que será longo, mais que desexaría que rematase o antes posíbel. Alí cheguei, un temario que xa case tiña olvidado mais era consciente de que o sabía case todo e a chegada da nova profe que resultou ser mellor do esperábel. Quedei contenta, a sensación foi boa, o peor, os primeiros temas: lingüística. De novo Jakobson, Saussure, Martinet... pero nunha semana xa literatura, que ganas de volver a estudar os meus autores preferidos, que ganas de recordar o xa aprendido e que pereza pensar en estar horas e horas diante dun papel intentando meter todo na cabeza. Como dixen, unha estraña sensación. E pronto, a programación. Toca decidir o curso, 4º de novo? Ou talvez bacharelato? Non o sei, teño aínda uns días para pensalo... Só quero poñerlle ganas e ilusión para intentar que sexa o máis levadeiro posíbel. Desexádeme sorte!

jueves, 22 de septiembre de 2011

Cos profes...



Hoxe miles de persoas acudiron a Compostela pedindo que se acaben os recortes na Educación. Eu, dende aquí quero mostrarlles o meu apoio. Moitas veces olvidamos cal é o traballo dos profesores e profesoras, olvidamos que son os creadores do futuro de todos os nenos e nenas do mundo e, en ocasións, dos non tan nenos e nenas. Olvidamos que non só traballan as famosas 18 horas senón que teñen ao longo do curso reunións, gardas, exames por correxir, clases por preparar, atendemento á diversidade, titorias... Olvidamos que mentres que outro traballador chega a casa e olvida o seu traballo o profesor busca novas ideas para levar á clase, para chamar a atención do seu alumnado, para innovar, para ensinar e para educar. Olvidamos as dificultades que supón o trato cos adolescentes, coa obtención da motivación, co proceso de aprendizaxe e finalmente co logro do éxito académico. Olvidamos o dereito a educación digna que teñen todos os alumnos e as alumnas. Hoxe entendo o enfado dos profesores e profesoras, o enfado dos opositores e opositoras, o enfado do alumnado e non entendo as protestas de moitos cidadáns. Hoxe, eu tamén, estou en folga.

lunes, 19 de septiembre de 2011

Paris, je t'aime


Din que é a cidade do amor e así é realmente. Tamén din que se trata da cidade da luz e concordo completamente. Soño con ser esa rapaza á que levas a coñecer ese novo lugar que aínda que xa antes visitei, síntoo como algo que nunca vin. Soño con ese instante en que me tapas os ollos para non ver algo que sen dúbida non olvidarei. Imaxino ese momento baixo a Torre Eiffel e recordo o sabor a chocolate daquela primeira vez. Quero levarte a un lugar onde sen dúbida nos perderemos, a maxia das súas rúas e das súas pequenas tendas nos conquistarán e as vistas de toda a cidade serán sen dúbida para recordar, ese é o lugar de Montmatre, onde os mellores pintores gravan con seus pinceis cousas sorprendentes. E, sen dúbida, desexarei subir unha vez máis esa infinita escaleira que conduce á campá de Notre Dame para logo baixar a navegar polo Sena e converter esa viaxe nun momento especial.
Paris, que ganas de volver!

martes, 13 de septiembre de 2011

13 de setembro


Neste 13 de setembro penso en ti. Penso na maxia, na ilusión, nas fadas e nas princesas. Penso no por sempre xamais e imaxino se ti tamén pensarás en min...

domingo, 11 de septiembre de 2011

11-S


Medo. Ese foi o sentimento de toda a humanidade aquel 11 de setembro de 2011. Medo xunto con impotencia, desesperación, inxustiza, irresponsabilidade e tristeza, moita tristeza. Hoxe, o meu pequeno homenaxe vai para aqueles que xa non están, para aqueles que ante un suceso tan desagradable optaron por tirarse polas xanelas, para aqueles que arriscaron a súa vida intentando salvar a outras persoas, para aqueles que deixaron as súas últimas mensaxes nos contestadores dos teléfonos, para aqueles que non viron nacer aos seus fillos e para aqueles que non chegaron a coñecer aos seus pais, para os traballadores, para os que voaban sen saber que o seu avión estaba secuestrado, para aqueles aos que nunca volveremos ver,e para aqueles que alá onde estean seguen no noso recordo.


http://www.antena3.com/especiales/noticias/11-septiembre/hijo-bombero-fallecido-11s-dedica-palabras-padre_2011091100031.html

martes, 6 de septiembre de 2011

Soñando...


Os soños forman parte da nosa vida e constitúen nela algo esencial. Xa no seu propio nome os SOÑOS teñen algo especial, pois, é igual que o leamos de esquerda a dereita que de dereita a esquerda, a maxia está presente neles. Todo o mundo ten algún soño na súa vida que dun xeito ou doutro desexa cumprir: chegar a ser actriz, ir á lúa, coñecer a un famoso cantante, triunfar no mundo da moda... Hoxe, día 6 de setembro, cúmprense catro anos dende que eu cumprín un dos meus, un deses que tes dende que eres nena, un deses no que levas tempo pensando, polo que levas tempo loitando e que, de pronto e sen contar, un día te sorprende coma se nunca antes o imaxinases. Agora, queda o recordo dese día, dese 6 de setembro de 2007, desa tarde fronte a Marola, desa merenda no xardín, desas doces palabras e das agarimosas mostras de cariño que recibín. Queda, tamén, o sorriso que se debuxa na miña cara cando recordo ese instante, a ilusión con que conto sen cansarme esa historia unha e mil veces e a forza coa que o meu corazón garda tan fermoso momento. Con cousas así, por que non soñar?

sábado, 3 de septiembre de 2011

Nova viaxe...

Dende sempre pensei que as viaxes son algo bo para a saúde e por iso hoxe comezo unha delas. Xa estou de novo na casa. A equipaxe aínda deambula un pouco perdida por este novo e á vez tan coñecido lugar; os recordos dun intenso verán envolven o meu pensamento e un pequeno anaco de nostalxia invade o meu corazón. É a volta á normalidade, unha volta que se quere mostrar, tamén, neste mellorado blog. Nel non faltará ilusión, ganas de contar, recordos, proxectos, soños e, sobre todo, RECORTES DUNHA VIDA.

martes, 7 de junio de 2011

Feliz


Todos nós pasamos a nosa vida buscando continuamente momentos de felicidade. Fai uns días eu vivín un deses momentos. Momento que me fixo sorrir, dar brincos de ledicia, soñar, e querer. Sentinche feliz e emocionada e sentinme feliz e emocionada. Ese momento no que les unha mensaxe tan bonita, no que sentes que o que fas merece a pena, no que queres querer como nunca antes e que te queiran como a primeira vez, ese momento... non o cambio por nada.

martes, 17 de mayo de 2011

Feliz día das nosas letras!!



"Cuspídeme enriba cando pasedes

por diante do lugar no que eu repouse

enviándome unha húmida mensaxe

de vida e furia necesaria."


LOIS PEREIRO

domingo, 8 de mayo de 2011

Ameite tanto...



Ameite tanto esta tarde,


cando non estabas,


e estaba o ceu como un


atlas de ausencia,


esvarando nas horas.



Que estraño e todo isto,


este amor que se agolpa


e verte a sua furia por acima de un,


sen piedade, sen piedade.



Esta tarde ameite como invasión de escumas.


Non sei que estrañas aves aniñaron en min


para que así te ame, non sei por que camiños


navegou o meu sangue para chegar a tí.



Non sei se faro ou torre ou terra prometida


foron marcando o norte dos meus sucos


so sei que aqui me tés, a tí ofrecido,


sen culpa deste amor que caeu sobre min.



Non sei se como pedra ou lóstrego ou fervenza


puido facerme tanto dano



.Non sei porque estes días en que te amo tanto


e tan fundo e tan duro e tan tristeiro


días en que quixera aniquilarte


de tanto amor como me tinxe o corpo


e me lastima os dentes.



Esta tarde ameite como nunca antes.



Pilar Pallarés





miércoles, 4 de mayo de 2011

Removiendo el tiempo con el café...




Es como cuando aprietas los ojos con fuerza, deseando que se cumpla tu deseo y, de pronto, se cumple. Aparecí allí, sentada frente a ti y por un momento sentí que no había pasado el tiempo, que todos esos meses sin vernos no habían existido. Te veía como siempre, tranquila, dispuesta a escuchar más que a contar, a sonreírme con cada nueva cosa que te decía y sobre todo a mirarme como siempre me has mirado. Yo también estaba dispuesta a que fuese un momento especial, a contarte todo lo que te habías perdido, a ponerte al día y a transmitirte toda mi felicidad. ¡No imaginas lo mucho que me alegró que quisieses verme! Me sentí muy a gusto, como siempre. Fui feliz, sobre todo al sentir que las cosas no han cambiado, que aunque estemos un poco más lejos seguimos ahí, unidas por ese hilo mágico que solo las dos conocemos. Gracias por tus palabras, por tu cariño y sobre todo por no olvidar que esto durará POR SIEMRPE JAMÁS. Mi deseo de hoy es volver a verte muy pronto, ¿se cumplirá?

martes, 3 de mayo de 2011

...




É tan doado querer...

sábado, 30 de abril de 2011

Diferente...




Llevaba días diferente. Entraba en casa siempre con una gran sonrisa y lo primero que hacía era darme un fuerte beso y decirme “¡Qué ganas tenía de verte, mamá!”, a veces la pillaba canturreando mientras hacía alguna cosilla y estaba más guapa que nunca. Por fin, un día, me decidí a preguntarle:
-Hija, ¿Y quién es él? -le pregunté.
Tímidamente miró hacia abajo, sonrío y me respondió:
- Es el amor de mi vida, mamá.

jueves, 28 de abril de 2011

Entre camelias...






Foi como un soño. Sentada no medio dun fermoso xardín rodeada de camelias brancas, as miñas preferidas. O sol brillando como nun dos días de pleno verán nos que todo se ve diferente. Os paxaros rodeándonos mentres os pétalos caen do ceo como se dun día de chuvia se tratase. E, de pronto, ese olor. Ese olor á flor da camelia que regala a tranquilidade que necesitamos. E todo como inicio do que estaba por chegar. Bonaval esperaba por nós que pronto nos descubriría tumbados nunha grande sombra, desas que fai que os días sexan especiais. Desas que por un instante nos lembran momentos pasados, desas que durante uns minutos nos fan soñar con instantes futuros. E de pronto esa árbore de follas marróns nos sorprende e ao sentarnos sobre a herba fina e coidada descubrimos ao lonxe a cidade de Compostela. Grazas por tan belos momentos, grazas por tantas segredas confesións e grazas por mostrarme unha das miñas cidades favoritas!

martes, 19 de abril de 2011

Grazas!




Porque sodes os que me roubades os máis grandes sorrisos, os que me regalades os mellores momentos, o que me recordades o bonito que é ser profesora, os que me conducides a ese mundo no que todo é posíbel, os que facedes que me preocupe por cada un de vós, os que convertedes cada minuto nun momento feliz. Porque sodes os meus primeiros alumnos... MILES DE GRAZAS E ATA SEMPRE!

miércoles, 13 de abril de 2011

Chuva






As coisas vulgares que há na vida


Não deixam saudades


Só as lembranças que doem


Ou fazem sorrir



Há gente que fica na história


da história da gente


e outras de quem nem o nome


lembramos ouvir



São emoções que dão vida


à saudade que trago


Aquelas que tive contigo


e acabei por perder



Há dias que marcam a alma


e a vida da gente


e aquele em que tu me deixaste


não posso esquecer



A chuva molhava-me o rosto


Gelado e cansado


As ruas que a cidade tinha


Já eu percorrera



Ai... meu choro de moça perdida


gritava à cidade


que o fogo do amor sob chuva


há instantes morrera



A chuva ouviu e calou


meu segredo à cidade


E eis que ela bate no vidro


Trazendo a saudade

martes, 12 de abril de 2011

Un ano máis...


Ese momento de felicidade. Ese momento no que sorrís, no que se te ve feliz, no que non sabes que dicir, no que mesmo as túas mans temblan. Ese momento no que te sorprendes. Ese momento que non imaxinaches antes, que é novo e que é diferente. Ese momento no que cumpres un ano máis, no que pides un novo desexo, no que estou ao teu carón, no que recibes ese abrazo agarimoso. Ese momento... non o cambio por nada. Moitos parabéns!

domingo, 10 de abril de 2011

Que comece a función!

Encántame o teatro, sempre me encantou. É un instante de desconexión, de olvido. Como espectadora sinto que é diferente ao cinema, é algo vivo, algo cercano. Como actriz é algo novo que cumpre o desexo de ser quen non es, todo é directo, non hai volta atrás, os erros son irremediables, os aplausos do final son imposíbeis de agradecer. Os momentos entre bambalinas son os mellores, ensaios, repeticións, vestiario e... que comece a función!



miércoles, 6 de abril de 2011

A cidade das Burgas...

O calor descubría un día precioso na cidade de Ourense. Sempre souben que era unha cidade fermosa e cada visita a ese lugar fai que descubra algo novo. Xa había anos que non estaba alí, case non recordaba as súas rúas cheas de xente amable sempre disposta a contestar cun gran sorriso cando lles preguntas por algún lugar, as súas bonitas fontes traídas do antigo mosteiro de Oseira, aquela gran Catedral na que o frío do interior contrasta coas altas temperaturas da cidade, o roteiro da Esmorga que Blanco Amor nos regalou e as famosas Burgas derramando esa auga que ferve nun día de moito calor no que o desexo de achegarnos ás Termas medra a cada instante. Espero volver moi pronto a tan belo lugar...


domingo, 3 de abril de 2011

¡Feliz cumpleaños!


A veces nos olvidamos del placer de las cosas pequeñas, de los detalles, de los momentos. Y hoy yo he recuperado uno de esos instantes. En una terraza, frente a una playa y en buena compañía. ¡Me encantan las tardes de primavera! Sentirse bien, recordar cosas, planear momentos, cumplir deseos... y todo junto a una cerveza compartiendo contigo el día de tu cumpleaños. Haremos ese viaje, bailaremos en esa fiesta, tomaremos ese Daikiri-fresa, veremos esa película y, sin duda, disfrutaremos siempre de nuestra amistad. ¡¡Feliz 23 cumpleaños, Lorena!!

jueves, 31 de marzo de 2011

De lentejuelas...


Tumbada en la cama del revés. La cabeza en los pies y los pies, en alto, apoyados en la pared. Me gustaba estar así, era algo que hacía cada sábado por la mañana después de desayunar. Abría la ventana, cogía las revistas de esa semana y allí estaba durante horas, leyendo, pintándome las uñas, imaginando cosas que sabía que no pasarían jamás. Y las horas pasaban, las 11, las 11.30, las 12... ¡Cómo me gustan las mañanas de los sábados! De pronto enciendo la radio, la música siempre es una buena compañera y en esas mañanas más que nunca. Paro un momento de mirar esa revista que habla de los trucos para pintarse los ojos y miro para ti. Todavía conservo aquella vieja foto que tu mismo colocaste en mi mesilla. “Para que no me eches nunca de menos en aquellas noches en las que no esté a tu lado” me dijiste el día que me la regalaste. Todavía no he sido capaz de quitarla, no sé si porque pienso que volverás o si porque no quiero que te vayas. Y junto a ella el teléfono, ese que nunca suena, excepto cuando no tiene que sonar. Y tu llamada que nunca llega. Un pequeño sentimiento de melancolía quiere invadir mi cabeza. Decido seguir con la revista: los tonos de este verano. Nuevamente concentrada. De pronto, la radio. Suena aquella vieja canción de Gloria Trevi con la que solía arreglarme para salir de fiesta en mis noches adolescentes. Vuelvo a dejar la revista y me quedo en silencio, tumbada en la cama, con la cabeza en los pies y los pies, el alto, apoyados en la pared. “Tu me hiciste sentir que no valía y mis lágrimas cayeron a tus pies”, otra vez la melancolía, pero esta vez era diferente, tan solo duró uno segundos pues pronto... “Y me solté el cabello, me vestí de reina, me puse tacones, me pinté y era bella...”. Me puse de pié en la cama y con un rodillo del pelo empecé a cantar con la ventana abierta y mirándome en el espejo. ¡Qué ganas de volver atrás! ¡De tener aquella ilusión del principio! Abrí mi armario y busqué aquel vestido tan bonito que estrenara por mi 18 cumpleaños, me decidí a probarlo y todavía me servía. Sentada frente el tocador me solté mi larga melena que tanto me había crecido en los últimos meses y me pinté un poco la cara utilizando los nuevos trucos que aparecían en la revista que acababa de leer. Quedaba lo más importante, los tacones, esos que a veces nos desesperan pero que otras veces nos hacen sentir seguras de nosotras mismas. Después, me acerqué a la mesilla y cogí tu foto, me di cuenta de que no la necesitaba, cogí mi bolso, salí de casa y la tiré en el contenedor que hay junto al portal deseando no volver a verla nunca. Sin duda, esa era una noche “de lentejuelas”.


Leticia Quintás

martes, 29 de marzo de 2011

Un frenesí...



¿Qué es la vida? Un frenesí,


¿Qué es la vida? Una ilusión,


una sombra, una ficción,


y el mayor bien es pequeño:


que toda la vida es sueño,


y los sueños, sueños son.



La vida es sueño, Calderón dela Barca

domingo, 27 de marzo de 2011

Volver a olvidar...

Empiezo a correr. Sin rumbo, intentando alejarme lo máximo posible de ese pensamiento. Convenciéndome de que no ha ocurrido, de que ese recuerdo no ha vuelto a pasar por mi cabeza. De pronto me caigo y vuelves a aparecer, sentado, frente a mí, con tu dulce sonrisa, que provoca en mí amargos pensamientos. Una pestaña fuera de su sitio, quieres quitármela y tu mano se acerca cargada de inocencia. Cierro los ojos e intento no pensar. De pronto me levanto y vuelvo a correr. Intento olvidar, borrar de mi mente ese recuerdo que me hace sentir cosquilleos en el estómago a la vez que miedo en mi corazón. Y corrro, corro, corro... y pruebo a volver a olvidar...

jueves, 24 de marzo de 2011



En la vida siempre hay gente que te sorprende. Quizás alguien con quién has pasado cada domingo durante años, que está sentada frente a ti en cada reunión y a quien siempre veías pero que nunca mirabas lo suficiente. Por suerte, la casualidad está presente en nuestras vidas, a veces para hacérnoslas más fáciles y otras para complicárnoslas. ¡En este caso la casualidad fue perfecta! Fin de semana en Iñás y alguien nuevo en mi vida. Sé que se trata de un gran descubrimiento y mi nuevo deseo es ir conociéndote un poquito más entre las risas de un café matinal...