Pensei que estarías alí, que decidirías deixar de facer iso tan importante que estabas facendo para verme tan só uns minutos. O día non estaba a ser o mellor da miña vida, supoño que é o que ten cumprir un ano máis. O frío entraba por todos os recunchos daquela pequena estación, e a xente, nesa tarde de inverno, decidiu non para de falar e falar. Alí estaba eu, desexando un chocolate fervendo que quentase cada parte do meu corpo como ese abrazo teu que non chegaba. Ao fondo xa se ve a luz do tren. A xente prepárase correndo para coller os mellores sitios como se o tren se fose a olvidar de parar. No fondo, miro unha vez máis para ese lugar por onde deberías aparecer, mais que non apareces. Decidiches non sorprenderme con esa visita que ti pensabas que eu non esperaba mais que levaba todo o día agardando. Xa case todo o mundo subiu, agora xa me toca. Collo aire e me dispoño a subir ao tren. Alí, a xente xa está rematando de colocar a súa equipaxe para sentarse nos seus asentos. Encontro un asento libre, cousa que me sorprende, e decido sentarme. Collo o libro que me acompañará durante algo máis de media hora e o tren xa cerra a súas portas. Como cada vez que o tren sae da estación, miro pola fiestra para intentar descubrir entre tanta escuridade unha cidade esquecida. Entón, apareces, correndo polo anden, e sabendo que non o conseguirás. Sorrío, mírasme e pouco a pouco desapareces nesa tarde en que a miña vida suma un ano máis...
martes, 15 de noviembre de 2011
lunes, 7 de noviembre de 2011
De fadas e princesas...
jueves, 27 de octubre de 2011
23...
SEMPRE ME GUSTOU CUMPRIR ANOS. Eu non me sinto vella cada vez que un ano máis aparece na miña vida. Non sinto nada diferente na miña pel nin que o meu cabelo se torne branco. Tampouco sinto que a vida se me esgote nin penso en si me quedan moitos ou poucos anos por vivir. Cada vez que cumpro un novo ano, penso en todo o que pasou nese ano, en todo o novo que aprendín, na xente que coñecín, nos bos momentos e, tamén, nos non tan bos e os engado a miña vida coma se de pequenos tesouros se tratase. Tesouros novos e vellos. Tesouros que quedarán para sempre.
Cada ano que pasa é un ano de vida, de experiencia, de sabedoría. Cada ano que pasa é un novo reto, unha nova aventura que hai que afrontar con ledicia e ilusión. Cada ano que pasa é un instante de felicidade.
HOXE UN ANO MÁIS APARECE NA MIÑA VIDA, HOXE DÍGOLLES:
BENVIDOS, 23!!
domingo, 23 de octubre de 2011
domingo, 16 de octubre de 2011
Chuvia
Sempre me gustou que as cousas acontezan cando corresponde: que as vacacións sexan no verán, que durante o curso toque traballar, que os sábados sexan días de festa, que os domingos se reúna a familia, que chova no inverno e que faga bo tempo durante o verán. O pasado xoves fun ao cine, esta vez tocou Larry Crowne e alí estiven durante hora e media con Julia Roberts e con Tom Hanks. Durante a película houbo unha escena na que Julia está dentro do seu coche e chove, e chove, e chove, e as pingadas estoupan fortemente sobre os cristais do coche mentres ela mira con tristeza. Foi nese preciso instante cando a nostalxia dunha chuvia incesante apareceu sobre min. Estamos a mediados de outubro e non entendo que non se mollen as rúas dende hai semanas, que as follas caídas das árbores compartan espazo co sol abrasante do día, que en lugar de botas continuemos coas sandalias, que a roupa de verán siga nos nosos armarios e nós desfrutemos dela máis que nos meses de xullo ou agosto. Non entendo que é o que está a pasar, non é o que corresponde e repito que a min sempre me gustou que as cousas acontezan cando corresponde. Xa non é tempo de verán, xa estamos en outono, xa quero poñer abrigos e botas de cores castaños e ocres, xa quero estrear o meu novo paraugas e xa teño ganas de que unha bonita bufanda abrace o meu pescozo. Canto teño que esperar?
domingo, 9 de octubre de 2011
Cambados
Dende sempre souben que era unha vila con encanto. Onte, tras moitos anos visitei un dos miles de lugares fermosos de Galiza, onte estiven en Cambados e non precisamente por un acontecemento feliz. A pesar diso, tiven uns poucos minutos para repasar o que recordaba de tempo atrás, situaba as cousas que visitei na vez anterior para poder recorrelas e fixalas na memoria. É, sen dúbida unha cidade de pedra que quizais recorde un pouco aos nosos antepasados. Os camiños, as prazas, as fontes... pequenos tesouros que semellan esconder unha historia detrás. Vila mariñeira, lugar natal do poeta da raza, capital do Albariño, que máis se lle pode pedir? Sen dúbida, quedei atrapada polo seu encanto. Espero non tardar en volver, iso si, esta vez, con máis tempo!
miércoles, 5 de octubre de 2011
Sandefjord
Sandefjord. Hai uns meses non sabía nin o que era, non sabía nin que existía e agora xa case é coma si o coñecese. Mais de 3000Km de distancia e case seis meses... Aínda recordo cando mo contaches: “Solicitei unha beca para marchar a Europa” dicías, “mais non creo que ma concedan” aclarabas sen aínda saber o que estaba por chegar. “Concedéronma” dixéchesme un día “e para un dos países máis caros de Europa: Noruega”.
Pronto comezamos a falar do frío, de como sería o cole, dos alumnos, da cidade, da familia, dunha viaxe programada... e así foi pasando o tempo e chegando o día, ese día para o que tan só quedan unhas horas. Este ano pasamos moito tempo xuntas, contámonos moitas cousas, vivimos moitos momentos e agora, aínda que só sexa por uns meses, aínda que sigamos falando, aínda que volvas por Nadal, non podo evitar que me entristeza o pensar que mañá sae ese avión que te leva tan lonxe. Será unha boa experiencia, aprenderás moitísimo, coñecerás a moita xente e xa verás como te vai moi ben mais pese a todo iso, botareite de menos.
Hoxe, dende aquí e con estas poucas palabras quero desexarte moita sorte nesta nova etapa da túa vida e que teñas boa viaxe. Vai coñecendo sitios e buscando cousas que se podo xa sabes que en breve irei a visitarte. Vive esa experiencia ao máximo e non olvides ser feliz, polo demais, todo irá ben. Un bico moi forte, Paula!
sábado, 1 de octubre de 2011
Día en Compostela...
Cando as portas do tren se abren e chego a esa estación un bonito sentimento recorre todo o meu interior. Onte pasei o día en Compostela e recordei momentos xa vividos anteriormente. A rúa Xeneral Pardiñas estaba a miña espera e alí camiñei durante un par de horas. As miñas tendas preferidas estaban agardándome. Que si, que son as mesmas que na Coruña, mais alí as vexo diferentes. Non máis bonitas nin máis feas, só diferentes. É nese momento cando me dou conta do moito que me gusta a roupa de inverno: as botas, os abrigos, as bufandas, os bolsos... Os ocres, marróns, negros e verdes destacan por todas as rúas e, de pronto, vexo, no fondo, a Alameda. Resulta apetecible un paseo por ese lugar nese día de calor, sentarse baixo as súas árbores e ver de lonxe a cidade. Esta vez non hai tempo, aínda quero visitar Maeloc, que coma sempre me conquistará coas súas delicadas e belas xoias. Cruzar a rúa do franco sempre é unha odisea debido á gran cantidade de turistas e peregrinos que queren chegar ao Obradoiro ou que buscan o mellor dos sitios para xantar. Cando por fin chego ao lugar de visita obrigada, hai algo que me chama moito a atención e é que a maioría da xente que hai dentro son todos homes. Nese instante penso: escolleron o lugar axeitado, acertarán, seguro. E tras pasar un bo anaco descubrindo as cousas novas e revisando as xa coñecidas chega a hora de marchar. Alguén me espera na praza Roxa para un xantar acompañado dun café dobre deses que nos quitan o sono. Aínda que o intentamos nin o MIR, nin as oposicións, nin as clases nos deixan durante uns minutos para disfrutar de nós, da cidade, do sol... Non sei se foi o esperado, mais non estivo mal. A chegada á academia indica un novo día de traballo. Para a semana que vén xa me toca expoñer un tema cheo de literatura, pintura, música e outras artes. De novo na estación chega a hora de marchar, mais xa non marcho coma antes pois sei que en tan só 7 días volverei a estar alí...
domingo, 25 de septiembre de 2011
O papagaio
Hoxe quero compartir con vós un recordo. Hoxe quero trasladarme no tempo a recordar un instante que xa nunca se repetirá. Un momento cheo da ilusión de dous nenos ante un novo xoguete: un papagaio. Lembro a ilusión con que foi feito, os paliños recollidos pola finca e o papel tirado dun vello xornal de noticias atrasadas. Lembro o entusiasmo posto para que funcionase e a subida polo camiño á parte máis alta para baixar correndo e que o papagaio voase atravesando o ceo. Primeiro intento... non funciona. Precisa menos peso, a buscar outros paliños. Segundo intento... Esta vez case o conseguimos, a corda ten que ser máis longa. Que vai, que vai!! Esta vez si. Nós cun enorme sorriso e ti cunha gran satisfacción. MIL GRAZAS por ese momento. Feliz 60 aniversario!!
sábado, 24 de septiembre de 2011
Un ano sen ti...
Cando penso en ti, aínda non podo crer que xa non esteas, que xa non vaiamos a vernos máis, que xa nunca volvamos a falar e que xa nunca nos vaiamos a abrazar. Cando penso en ti, recordo como nos coñecemos, o cariño que sempre me demostraches, as doces verbas que sempre me regalaches e os minutos que compartimos. Cando penso en ti, boto de menos tantas cousas...
Grazas por formar parte da miña vida durante tantos anos, grazas por ser tan especial e grazas por ensinarme a sorrir e a loitar...
viernes, 23 de septiembre de 2011
Comezamos!
É unha sensación entre habitual e pouco coñecida. Por fin unha das miñas cidades favoritas: Santiago de Compostela, mais tan só por unhas horas á semana. Onte subín ao tren co meu libro O retrato de Dorian Gray e durante todo o camiño fun pensando como sería, que pasaría, se coñecería a alguén, se me agobiaría moito... Era o meu primeiro día na academia de oposicións, un novo comezo, algo diferente a todo o anterior, algo que será longo, mais que desexaría que rematase o antes posíbel. Alí cheguei, un temario que xa case tiña olvidado mais era consciente de que o sabía case todo e a chegada da nova profe que resultou ser mellor do esperábel. Quedei contenta, a sensación foi boa, o peor, os primeiros temas: lingüística. De novo Jakobson, Saussure, Martinet... pero nunha semana xa literatura, que ganas de volver a estudar os meus autores preferidos, que ganas de recordar o xa aprendido e que pereza pensar en estar horas e horas diante dun papel intentando meter todo na cabeza. Como dixen, unha estraña sensación. E pronto, a programación. Toca decidir o curso, 4º de novo? Ou talvez bacharelato? Non o sei, teño aínda uns días para pensalo... Só quero poñerlle ganas e ilusión para intentar que sexa o máis levadeiro posíbel. Desexádeme sorte!
jueves, 22 de septiembre de 2011
Cos profes...
Hoxe miles de persoas acudiron a Compostela pedindo que se acaben os recortes na Educación. Eu, dende aquí quero mostrarlles o meu apoio. Moitas veces olvidamos cal é o traballo dos profesores e profesoras, olvidamos que son os creadores do futuro de todos os nenos e nenas do mundo e, en ocasións, dos non tan nenos e nenas. Olvidamos que non só traballan as famosas 18 horas senón que teñen ao longo do curso reunións, gardas, exames por correxir, clases por preparar, atendemento á diversidade, titorias... Olvidamos que mentres que outro traballador chega a casa e olvida o seu traballo o profesor busca novas ideas para levar á clase, para chamar a atención do seu alumnado, para innovar, para ensinar e para educar. Olvidamos as dificultades que supón o trato cos adolescentes, coa obtención da motivación, co proceso de aprendizaxe e finalmente co logro do éxito académico. Olvidamos o dereito a educación digna que teñen todos os alumnos e as alumnas. Hoxe entendo o enfado dos profesores e profesoras, o enfado dos opositores e opositoras, o enfado do alumnado e non entendo as protestas de moitos cidadáns. Hoxe, eu tamén, estou en folga.
lunes, 19 de septiembre de 2011
Paris, je t'aime
Paris, que ganas de volver!
martes, 13 de septiembre de 2011
13 de setembro
domingo, 11 de septiembre de 2011
11-S
Medo. Ese foi o sentimento de toda a humanidade aquel 11 de setembro de 2011. Medo xunto con impotencia, desesperación, inxustiza, irresponsabilidade e tristeza, moita tristeza. Hoxe, o meu pequeno homenaxe vai para aqueles que xa non están, para aqueles que ante un suceso tan desagradable optaron por tirarse polas xanelas, para aqueles que arriscaron a súa vida intentando salvar a outras persoas, para aqueles que deixaron as súas últimas mensaxes nos contestadores dos teléfonos, para aqueles que non viron nacer aos seus fillos e para aqueles que non chegaron a coñecer aos seus pais, para os traballadores, para os que voaban sen saber que o seu avión estaba secuestrado, para aqueles aos que nunca volveremos ver,e para aqueles que alá onde estean seguen no noso recordo.
martes, 6 de septiembre de 2011
Soñando...
Os soños forman parte da nosa vida e constitúen nela algo esencial. Xa no seu propio nome os SOÑOS teñen algo especial, pois, é igual que o leamos de esquerda a dereita que de dereita a esquerda, a maxia está presente neles. Todo o mundo ten algún soño na súa vida que dun xeito ou doutro desexa cumprir: chegar a ser actriz, ir á lúa, coñecer a un famoso cantante, triunfar no mundo da moda... Hoxe, día 6 de setembro, cúmprense catro anos dende que eu cumprín un dos meus, un deses que tes dende que eres nena, un deses no que levas tempo pensando, polo que levas tempo loitando e que, de pronto e sen contar, un día te sorprende coma se nunca antes o imaxinases. Agora, queda o recordo dese día, dese 6 de setembro de 2007, desa tarde fronte a Marola, desa merenda no xardín, desas doces palabras e das agarimosas mostras de cariño que recibín. Queda, tamén, o sorriso que se debuxa na miña cara cando recordo ese instante, a ilusión con que conto sen cansarme esa historia unha e mil veces e a forza coa que o meu corazón garda tan fermoso momento. Con cousas así, por que non soñar?
sábado, 3 de septiembre de 2011
Nova viaxe...
Dende sempre pensei que as viaxes son algo bo para a saúde e por iso hoxe comezo unha delas. Xa estou de novo na casa. A equipaxe aínda deambula un pouco perdida por este novo e á vez tan coñecido lugar; os recordos dun intenso verán envolven o meu pensamento e un pequeno anaco de nostalxia invade o meu corazón. É a volta á normalidade, unha volta que se quere mostrar, tamén, neste mellorado blog. Nel non faltará ilusión, ganas de contar, recordos, proxectos, soños e, sobre todo, RECORTES DUNHA VIDA.
martes, 7 de junio de 2011
Feliz
Todos nós pasamos a nosa vida buscando continuamente momentos de felicidade. Fai uns días eu vivín un deses momentos. Momento que me fixo sorrir, dar brincos de ledicia, soñar, e querer. Sentinche feliz e emocionada e sentinme feliz e emocionada. Ese momento no que les unha mensaxe tan bonita, no que sentes que o que fas merece a pena, no que queres querer como nunca antes e que te queiran como a primeira vez, ese momento... non o cambio por nada.
martes, 17 de mayo de 2011
Feliz día das nosas letras!!
domingo, 8 de mayo de 2011
Ameite tanto...
Ameite tanto esta tarde,
cando non estabas,
e estaba o ceu como un
atlas de ausencia,
esvarando nas horas.
Que estraño e todo isto,
este amor que se agolpa
e verte a sua furia por acima de un,
sen piedade, sen piedade.
Esta tarde ameite como invasión de escumas.
Non sei que estrañas aves aniñaron en min
para que así te ame, non sei por que camiños
navegou o meu sangue para chegar a tí.
Non sei se faro ou torre ou terra prometida
foron marcando o norte dos meus sucos
so sei que aqui me tés, a tí ofrecido,
sen culpa deste amor que caeu sobre min.
Non sei se como pedra ou lóstrego ou fervenza
puido facerme tanto dano
.Non sei porque estes días en que te amo tanto
e tan fundo e tan duro e tan tristeiro
días en que quixera aniquilarte
de tanto amor como me tinxe o corpo
e me lastima os dentes.
Esta tarde ameite como nunca antes.
Pilar Pallarés
miércoles, 4 de mayo de 2011
Removiendo el tiempo con el café...
Es como cuando aprietas los ojos con fuerza, deseando que se cumpla tu deseo y, de pronto, se cumple. Aparecí allí, sentada frente a ti y por un momento sentí que no había pasado el tiempo, que todos esos meses sin vernos no habían existido. Te veía como siempre, tranquila, dispuesta a escuchar más que a contar, a sonreírme con cada nueva cosa que te decía y sobre todo a mirarme como siempre me has mirado. Yo también estaba dispuesta a que fuese un momento especial, a contarte todo lo que te habías perdido, a ponerte al día y a transmitirte toda mi felicidad. ¡No imaginas lo mucho que me alegró que quisieses verme! Me sentí muy a gusto, como siempre. Fui feliz, sobre todo al sentir que las cosas no han cambiado, que aunque estemos un poco más lejos seguimos ahí, unidas por ese hilo mágico que solo las dos conocemos. Gracias por tus palabras, por tu cariño y sobre todo por no olvidar que esto durará POR SIEMRPE JAMÁS. Mi deseo de hoy es volver a verte muy pronto, ¿se cumplirá?
martes, 3 de mayo de 2011
sábado, 30 de abril de 2011
Diferente...
Llevaba días diferente. Entraba en casa siempre con una gran sonrisa y lo primero que hacía era darme un fuerte beso y decirme “¡Qué ganas tenía de verte, mamá!”, a veces la pillaba canturreando mientras hacía alguna cosilla y estaba más guapa que nunca. Por fin, un día, me decidí a preguntarle:
-Hija, ¿Y quién es él? -le pregunté.
Tímidamente miró hacia abajo, sonrío y me respondió:
- Es el amor de mi vida, mamá.
jueves, 28 de abril de 2011
Entre camelias...
Foi como un soño. Sentada no medio dun fermoso xardín rodeada de camelias brancas, as miñas preferidas. O sol brillando como nun dos días de pleno verán nos que todo se ve diferente. Os paxaros rodeándonos mentres os pétalos caen do ceo como se dun día de chuvia se tratase. E, de pronto, ese olor. Ese olor á flor da camelia que regala a tranquilidade que necesitamos. E todo como inicio do que estaba por chegar. Bonaval esperaba por nós que pronto nos descubriría tumbados nunha grande sombra, desas que fai que os días sexan especiais. Desas que por un instante nos lembran momentos pasados, desas que durante uns minutos nos fan soñar con instantes futuros. E de pronto esa árbore de follas marróns nos sorprende e ao sentarnos sobre a herba fina e coidada descubrimos ao lonxe a cidade de Compostela. Grazas por tan belos momentos, grazas por tantas segredas confesións e grazas por mostrarme unha das miñas cidades favoritas!
martes, 19 de abril de 2011
Grazas!
Porque sodes os que me roubades os máis grandes sorrisos, os que me regalades os mellores momentos, o que me recordades o bonito que é ser profesora, os que me conducides a ese mundo no que todo é posíbel, os que facedes que me preocupe por cada un de vós, os que convertedes cada minuto nun momento feliz. Porque sodes os meus primeiros alumnos... MILES DE GRAZAS E ATA SEMPRE!
miércoles, 13 de abril de 2011
Chuva
As coisas vulgares que há na vida
Não deixam saudades
Só as lembranças que doem
Ou fazem sorrir
Há gente que fica na história
da história da gente
e outras de quem nem o nome
lembramos ouvir
São emoções que dão vida
à saudade que trago
Aquelas que tive contigo
e acabei por perder
Há dias que marcam a alma
e a vida da gente
e aquele em que tu me deixaste
não posso esquecer
A chuva molhava-me o rosto
Gelado e cansado
As ruas que a cidade tinha
Já eu percorrera
Ai... meu choro de moça perdida
gritava à cidade
que o fogo do amor sob chuva
há instantes morrera
A chuva ouviu e calou
meu segredo à cidade
E eis que ela bate no vidro
Trazendo a saudade
martes, 12 de abril de 2011
Un ano máis...
domingo, 10 de abril de 2011
Que comece a función!
miércoles, 6 de abril de 2011
A cidade das Burgas...
domingo, 3 de abril de 2011
¡Feliz cumpleaños!
jueves, 31 de marzo de 2011
De lentejuelas...
martes, 29 de marzo de 2011
domingo, 27 de marzo de 2011
Volver a olvidar...
jueves, 24 de marzo de 2011
En la vida siempre hay gente que te sorprende. Quizás alguien con quién has pasado cada domingo durante años, que está sentada frente a ti en cada reunión y a quien siempre veías pero que nunca mirabas lo suficiente. Por suerte, la casualidad está presente en nuestras vidas, a veces para hacérnoslas más fáciles y otras para complicárnoslas. ¡En este caso la casualidad fue perfecta! Fin de semana en Iñás y alguien nuevo en mi vida. Sé que se trata de un gran descubrimiento y mi nuevo deseo es ir conociéndote un poquito más entre las risas de un café matinal...